E-Księgarnia
Porządek publiczny i bezpieczeństwo to wartości, których ochrony podjęły się instytucje i organizacje Polskiego Państwa Podziemnego w okresie II wojny światowej. Zwalczano nie tylko przestępczość pospolitą i bandytyzm, lecz także szmalcownictwo, szpiegostwo, kolaborację i zdradę.
W grudniu 1943 r. w Warszawie mieszkało ok. 950 tys. ludzi, z czego Polacy stanowili powyżej 95 proc. W drugiej połowie 1942 r. aktywnie walczyło z Niemcami minimum 60 tys. zaprzysiężonych konspiratorów. W różnych formach pomocy i współpracy (sabotaż, obserwacja, udostępnienie lokalu, wsparcie finansowe) brali udział zarówno niezaprzysiężeni, jak i bardziej czy mniej aktywni uczestnicy ruchu oporu, których było ok. 120 tys. Po zsumowaniu tych liczb możemy więc mówić o ok. 180 tys. (19 proc.) mieszkańców Warszawy zaangażowanych w prowadzenie walki. Z kolei kolaboranci, męty społeczne, paskarze to ok. 30 tys. ludzi, tzn. nieco powyżej 3 proc. ogółu.
Wiosną 1944 r. w jednym z niemieckich pism dziwiono się, że „Polacy zachowują się tak, jakby Polska w dalszym ciągu istniała”. Działalność i wsparcie dla tajnych struktur państwa były zjawiskiem bez precedensu w okupowanej Europie.